| Aichi E13A | |
|---|---|
|
Type |
Langeafstandsverkenner met drijvers |
|
Land van herkomst |
Japan |
| Bouwfirma | Aichi Kōkūki Kabushiki Kaisha |
| Ontwerp | |
| Productie (eerste vlucht / In gebruik / in dienst) | 1938 / 1941 / 1941-1948 |
| Gebruiker(s) | Keizerlijke Japanse Marine, Koninklijke Thaise Marine, Franse Marine (buitgemaakt), China (buitgemaakt) |
| Specificatie: E13A1a | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / spanwijdte / hoogte / vleugeloppervlak) | 11,30 m. / 14,50 m. / 4,78 . / 36 m². |
| Gewicht (leeg / max. startgewicht) | 2642 kg. / 3640 kg. |
| Motor(en) | Mitsubishi Kinsei 43 14 cilinder luchtgekoelde stermotor van 805 kW (1080 pk.) |
| Prestaties (snelheid / plafond / bereik) | 375 km/u / 8730 m. / 2090 km. |
| Bewapening | 1x Type 92 7,7-mm machinegeweer op een draaibaar affuit in de achterste cockpit, 1x Type 99 20-mm kanon (kon op een draaibaar affuit ondr aan de romp worden bevestigd voor aanvallen op schepen), 250 kg. aan bommen. |
| Bemanning | 3 |
| Gebouwd | 1418 |
| Gebruik (Landen) | Japan, Thailand, Frankrijk, China. |
De Aichi E13A was ontwikkeld uit een tweepersoons watervliegtuig voor verkenningsdoeleinden, de Aichi E12A, en was ontworpen om tegemoet te komen aan een eis uit 1937 van de Keizerlijke Japanse Marine voor een verkenningsvliegtuig op drijvers voor de lange afstand, dat zou kunnen dienen als begeleiding van konvooien op zee. Het prototype van dit driepersoons vliegtuig werd voltooid in de laatste maanden van 1938, een eendekker met laaggeplaatste vleugels, waarvan de buitenste panelen konden worden opgeklapt, een conventioneel staartgedeelte, een cilindervormige romp en een landingsgestel uit twee drijvers. Aangedreven door een Kinsei 43 stermotor bleek de E13A tijdens operationele proeven beter te zijn dan zijn concurent, de Kawanishi E13K1 en werden er bestellingen geplaatst voor een productieversie onder de aanduiding Marine Type 0 Verkenningsvliegtuig Model 11 (Aichi E13A). Aichi had in totaal 133 exemplaren gebouwd toen Watanabe (later Kyushu) in 1942 de voornaamste fabrikant van dit toestel werd en er meer dan 1100 fabriceerde. Ongeveer 50 toestellen werden gebouwd door het Hiro Marine Arsenaal.
E13A's die door de geallieerden werden aangeduid met de codenaam Jake kwamen eind 1941 in dienst bij de Marine en vlogen verkenningspatrouilles tijdens de aanval op Pearl Harbor, en werd ze ingezet in de strijd tegen de U.S. Navy, tijden de Slag in de Koraalzee en de Slag bij Midway. Zij deden de hele oorlog dienst en werden ingezet zowel vanaf schepen als vanaf bases op het land, voor taken als reddingswerk op zee, lange patrouilles die wel 15 uur konden duren, aanvallen op schepen, vervoer en, aan het eind van de oorlog, kamikaze aanvallen.
De laatste exemplaren van dit toestel waren, na de Tweede Wereldoorlog, in dienst bij de Franse Marineluchtmacht (Aeronavale), tijdens de Eerste Indochina Oorlog, terwijl andere al voor de oorlog werden ingezet voor operaties door de Naval Air Arm of Royal Thai Navy. Een exemplaar werd opgenomen door de Nieuw-Zeelandse Marine en werden gevlogen door het RNZAF-personeel in hun marinediensten, maar ze zonk doordat ze niet werd hersteld aan haar lekkende drijfvlotters.
Er werden Aichi E13 watervliegtuigwrakken gevonden, die gezonken liggen in de haven van Kavieng op Nieuw-Ierland, Papoea-Nieuw-Guinea.
Varianten[]
- E13A1: Prototype en eerste productiemodel, later genoemd Mark 11.
- E13A1-K: Oefenversie met dubbele controlepanelen.
- E13A1a: Hertekende drijfvlotters, inbegrepen een radiosamenstelling.
- E13A1a-S: Nachtvlucht-uitvoering.
- E13A1b: Als E13A1a met een lucht-oppervlakte radar.
- E13A1b-S: Nachtvlucht-uitvoering.
- E13A1c: Anti-oppervlakte scheeps-versieteam met twee neerwaartse vuurmonden 20-mm Type 99 Mk 2-kanonnen in uitvoering met bommen of dieptebommen.