| Airco DH.5 | |
|---|---|
| Type | Jacht-/verkenningstoestel. |
| Land van herkomst | Groot-Brittannië |
| Bouwfirma | Aircraft Manufacturing Company (Airco). |
| Ontwerp | Geoffrey de Havilland. |
| Productie (eerste vlucht / In gebruik / in dienst) | 1916 / 1917 / 1917-1918 |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / spanwijdte / hoogte / vleugeloppervlak) | 6,71 m. / 7,82 m. / 2,78 m / 19,7 m². |
| Gewicht (leeg / max. startgewicht) | 458 kg / 677 kg. |
| Motor(en) | 1x 82 kW (110 pk) Le Rhône 9J rotatiemotor. |
| Prestaties (snelheid / plafond / bereik) | 164 km/u / 4875 m / 2u45min. |
| Bewapening | 1x 7.7-mm Vickers mitrailleur en vier bommen van 11,3 kg aan rekken onder de vleugels.
Een exemplaar was uitgerust met een Vickers mitrailleur die onder een hoek van 45° kon vuren. |
| Bemanning | 1 |
| Gebouwd | 550 |
| Gebruik (Landen) | Groot-Brittannië, Australië |
De Airco DH.1 en de Airco DH.2 hadden weliswaar grote gebreken, maar door de opstelling van de propeller achter de cockpit, had de piloot een uitstekend zicht en een vrij schootsveld voor z'n naar voren gerichte wapen. Toen de synchronisatiesystemen verschenen, was het weliswaar mogelijk door de schroefcirkel heen te schieten, maar het hieraan verbonden voordeel werd gedeeltelijk weer teniet gedaan door het feit dat de piloot een slechter zicht had.
De in 1916 ontworpen Airco DH.5 was bestemd om de eenpersoons DH.2 te vervangen en was het eerste verkenningsvliegtuig van De Havilland met een Constantinesco onderbrekingssysteem.
Hoewel de trekschroef het vliegtuig tot betere prestaties in staat stelde, wilde Geoffrey De Havilland tegelijkertijd bereiken dat het gezichtsveld van de DH.5 niet onder deed voor dat van de DH.2. Dit streven leidde tot een ongebruikelijke constructie, waarbij de bovenste vleugel zover naar achteren was geplaatst, dat de cockpit nog voor de bovenste vleugelvoorrand geinstalleerd kon worden.
Afgezien van deze bijzonderheid was de DH.5 verder een conventioneel ontwerp met een constructie van hout en linnen en een vast landingsgestel met een staartslof, waarvan het vermogen werd geleverd door een Le Rhône roterende motor van 82 kW (110 pk). De DH.5 trad in mei 1917 in dienst bij het No.24 en No.32 Squadron van het Royal Flying Corps, waar het zeer goed presteerde, wanneer het gevlogen werd door ervaren piloten. In handen echter van minder ervaren vliegers was het zeer kwetsbaar, omdat de vliegeigenschappen van dit ongewone toestel en z'n prestaties op grote hoogte minder waren dan de meeste van de geallieerde en vijandelijke toestellen van die tijd. Nadat de Britse luchtmacht in november 1917 zeer zware verliezen had geleden, werd de DH.5 alleen nog maar ingezet voor grondaanvallen, totdat het werd vervangen door de Royal Aircraft Factory SE.5a. Het toestel bleef daarna nog korte tijd in gebruik als trainer voor de opleiding van gevorderde piloten.
De productie bedroeg in totaal ongeveer 550 vliegtuigen waarvan 200 door Airco werden gebouwd en de overige voor rekening kwamen van onderaannemers als de Britse Caudron Company (50), de Darracq Motor Engineering Company (200) en March, Jones and Cribb (ongeveer 100). Een exemplaar werd voor experimentele doeleinden uitgerust met een 82 kW (110 pk) Clerget roterende motor.