| Ordnance QF 18 pdr | |
|---|---|
| Type | Veldgeschut |
| Land van herkomst | Groot-Brittannië |
| Bouwfirma | Woolwich Arsenal, Elswick Works, Vickers, Armstrong Whitworth, Royal Ordnance Factory. |
| Ontwerp | |
| Productie (ontwerp / productie / in dienst) | 1903 / 1903-1940 / 1904-1945 |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / lengte loop) | - / 2,5 m. |
| Gewicht | 1281 kg. |
| Kaliber | 83,-mm. |
| Mondingssnelheid | 492 m/sec. |
| Vuursnelheid | 4 schoten per minuut |
| Aanvoer | |
| Munitie | 84 x 295 mm R |
| Elevatie | -5° tot +16°(Mk I & II), -5° tot +30° (Mk III), -5° tot +37°(Mk IV & V) |
| Traverse | 4.5° links/rechts (Mk I – IV), 25° links/rechts (Mk V) |
| Gebouwd | 10.469 |
| Gebruik (Landen) | Groot-Brittannië en Gemenebest, Ierland, Rusland, Finland |
De eerste Ordnance QF 18 pdr Gun Mk I werd in 1904 geleverd aan de Royal Artillery. In de jaren daarna kwam het kanon ook bij vele andere legers van de Gemenebest terecht. Tegen 1914 was de 18-ponder het standaard veldkanon van het Britse leger en van Gemenebestlanden. Er werden zelfs enkele 18-ponders in Indië geproduceerd. De 18-ponder was geen nieuw ontwerp maar samengesteld uit de ontwerpen van Woolwich Arsenal, Elswick Works en Vickers. De loop was met metaalkabel omwonden en het kanon had een simpele kulas met enkelvoudige werking, gemonteerd op een affuit met disselboom. Het kanon had het gebruikelijke beschermingsschild en zoals in die tijd gebruikelijk was, was de munitie die gebruikt werd, vrijwel louter shrapnel.
Spoedig daarna zou het originele ontwerp aangepast worden. De eerste wijziging maakte het mogelijk dat de binnenmantel van de loop vervangen kon worden als deze slijtage vertoonde. Maar toen de 18-ponder in 1914 operationeel werd tijdens de Eerste Wereldoorlog, was het in feite nog altijd hetzelfde wapen als toen het voor het eerst geproduceerd werd. De beproevingen in de strijd maakten al gauw het zwakste punt van de 18-ponder duidelijk. De vering die de loop terugbracht naar de vuurpositie na de terugstoot, was niet bestand tegen de enorme druk bij het veelvuldige vuren en bezweek door overbelasting. Hierdoor werd het kanon onbruikbaar. Aanvankelijk was het enige dat de kanonniers konden doen, het steeds vervangen van de veren. Maar dit was een gevaarlijke en tijdrovende aangelegenheid. Later werd hiervoor een oplossing gevonden in de vorm van een geheel nieuw hydropneumatisch terugstootsysteem, dat in het bestaande omhulsel paste. Hiermee werd de 18-ponder een stuk betrouwbaarder.
De 18-ponder zou nog één grote aanpassing ondergaan tijdens de Eerste Wereldoorlog. De originele affuit had een disselboom die goed bruikbaar was wanneer hij door paarden werd voortgetrokken, maar aangezien het recht onder de kulas zat, beperkte het de elevatiehoeken en dus het bereik. De aanpassing leidde tot de 18 pdr Gun Mk IV (de andere types waren ontwikkelingsmodellen, met uitzondering van de originele Mk I). Het was feitelijk een geheel nieuw ontwerp: zo had de Mk IV een gesloten staart waardoor de loop veel verder omhoog gericht kon worden en het bereik dus toenam. Het kulasmechanisme was van het nieuwe Asbury-type. Het terugstootsysteem werd naar een geheel nieuwe positie verplaatst onder de loop. Dit nieuwe terugstootsysteem maakte gebruik van een 'drijvende zuiger' die olie en perslucht gebruikte en veel soepeler en betrouwbaarder werkte. Het draagtoestel was opnieuw ontworpen om overweg te kunnen met het zwaardere gewicht van deze nieuwe eigenschappen. Dit alles resulteerde in een veel beter allround kanon. Het had niet alleen een veel groter bereik, maar was ook veel stabieler als het afgevuurd werd. Ook had het een zeer hoge vuursnelheid: bij een goedgetraind team was dertig granaten per minuut niet ongebruikelijk.
De 18 pdr Mk IV was net volledig in productie toen de oorlog eindigde. Tijdens het Interbellum werd het het favoriete wapen van de Royal Artillery. Tegen die tijd was het kanon ook buiten Groot-Brittannië en de Gemenebest in gebruik. Het Amerikaanse leger had vanaf 1917 grote aantallen overgenomen. Andere landen die later de 18 ponder gingen gebruiker waren Ierland, enkele Baltische staten en China. Veel van de 18 ponders werden tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt. De laatste 18 ponders werden pas in de jaren zeventig door het Ierse leger afgeschaft.