Na het eind van de Eerste Wereldoorlog werd het strijdtoneel steeds beweeglijker. Dat stalde eisen aan de infanterie. Die moest even mobiel worden als andere legeronderdelen. Sindsdien vervoeren Armoured Personnel Carriers (APC, gepantserd personeelvoertuig) soldaten naar het front. De strijd werd vervolgens te voet geleverd. De laatste ontwikkeling op dit vlak is dat infanteristen met hun eigen gevechtsvoertuigen de strijd aangaan, zij aan zij met de tanks.
De Saurer 4K 4FA werd ontworpen en gebouwd voor het Oostenrijkse leger in het midden van de jaren '50, dit is een ambulanceversie.
In de tweede helft van de Eerste Wereldoorlog kwam weer enige beweging in de loopgravenoorlog, voornamelijk ten gevolge van de komst van de eerste Britse tanks. In 1917 begonnen de Britten tanks te gebruiken voor het bevoorraden van de frontlijn met dringend noodzakelijke ammunitie en voedsel. Soms werden ook manschappen naar het front vervoerd per tank. In het jaar daarop werd een Tank Mk V omgebouwd tot troepentransportvoertuig. Daarbij werden de geschutskoepels aan beide zijden verwijderd en het voertuig werd uitgerust met schuifdeuren en
De BMP-1 was een invloedrijk model van de eerste generatie.
stoelen. Ook andere typen tanks in Frankrijk werden op vergelijkbare wijze omgebouwd in 1918. Enkele exemplaren werden gebruikt voor troepentransport bij de Slag om Amiens in augustus 1918. De wapenstilstand betekende ook het einde van de ontwikkeling van gepantserde troepentransportvoertuigen.
In de jaren twintig en dertig experimenteerden de grote mogendheden met gemechaniseerde infanterie, waarbij vooral de USSR, Groot-Brittannië en Duitsland het voortouw namen. De gemechaniseerde troepen omvatten doorgaans tanks en minitanks, infanterie in aanhangwagens en getrokken artillerie en luchtafweergeschut. Enkele landen begonnen ook met het ontwikkelen van rupsvoertuigen die artillerie moesten trekken. Ook werd in enkele gevallen gemechaniseerde artillerie ontwikkeld.
Snel bewegende infanterie[]
De Warrior is het belangrijkste Britse pantservoertuig en kan zeven man vervoeren.
De infanterie werd tot zo dicht mogelijk bij het strijdtoneel gebracht in vrachtwagens en moest van daar af te voet de tanks volgen. De Duitsers begrepen het best hoe pantsereenheden ondersteund konden worden door infanterie. Zij ontwikkelden niet alleen tanks en mobiel aanvalsgeschut, maar ook gepantserde halftracks voor het vervoer van infanterie plus uitrusting. Dit waren de eerste voor dit doel ontwikkelde APC's. De zeer mobiele Duitse legers waren de geallieerde troepen in 1940 in Frankrijk te snel af.
De USSR maakte in de Tweede Wereldoorlog in het geheel geen gebruik van gepantserde voertuigen voor infanterie.
Op het moment dat de VS in 1941 bij de oorlog betrokken raakten was de halftrack APC al in productie. Er zijn meer dan 40.000 voertuigen van het type M2/M3 in talrijke configuraties gebouwd. Daaronder waren zelfaangedreven luchtafweergeschut en tank destroyers. Het grote nadeel van halftracks was dat de voorste as niet aangedreven was. Daardoor waren de terreineigenschappen niet denderend. Doordat het troepencompartiment aan de bovenkant open was, bleef de infanterie vrij kwetsbaar. Om troepen ook onder vijandelijk vuur veilig te kunnen vervoeren, bouwde Canada de RAM om tot Ram Kangaroo APC door de koepel te demonteren. Deze voertuigen waren zó succesvol, dat op dezelfde wijze de zelfaangedreven 105-mm M7 Priest houwitsers en de Sherman M4 tanks werden omgevormd tot respectievelijk de Priest Kangaroo APC en de Sherman Kangaroo APC. Het grootste deel van de Tweede Wereldoorlog gebruikte het Britse leger de Bren Gun Carrier en afgeleiden daarvan als onderstel voor mortieren en mitrailleurs van infanteriebataljons. Er bestonden echter ook speciaal ontwikkelde versies van dit voertuig: vlammenwerpers, commando- en radiowagens, en mobiele observatieposten.
De Tweede Wereldoorlog verdreef de laatste twijfel over de vraag of infanterie alleen in ongepantserde vrachtwagens vervoerd moest worden. Na de oorlog begonnen de meeste grote mogendheden met de ontwikkellen van echte APC's.
De meeste APC's die vóór de jaren vijftig werden ontwikkeld, waren hoofdzakelijk bedoeld om infanterie snel en veilig te vervoeren. Bij het strijdtoneel aangekomen stapten de militairen uit en streden te voet. Deze APC's waren normaalgesproken voldoende gepantserd om bestuurders en passagiers te beschermen tegen kleine vuurwapens en granaatsplinters. Meestal waren ze bewapend met een 7,62-mm mitrailleur of een daarbij in de buurt komend kaliber, zonder bescherming voor de eigen schutter.
Meer mogelijkheden[]
In de jaren zestig en zeventig werden andere eisen aan zulke voertuigen gesteld. De West-Duitse Marder en de Sovjet BMP boden hun inzittenden veel meer bescherming maar ook de mogelijkheid om vanuit het voertuig de strijd aan te gaan. Daardoor kon ook onder vijandelijk vuur een snelle opmars worden volgehouden. Deze voertuigen zijn bovendien voorzien van krachtigere bewapening. De BMP-1 beschikt over een 73-mm lagedruk kanon en de Marder over een 20-mm kanon. Voertuigen in deze configuratie worden wel MICV genoemd (Mechanised Infantry Combat Vehicles) of IFV (Infantry Fighting Vehicles). Ze zijn niet alleen bedoeld om vijandelijke troepen het hoofd te bieden maar ook, wat belangrijker is, vijandelijke pantservoertuigen en dan vooral APC's. Het 25-mm kanon van de Amerikaanse M2 Bradley IFV en het 30-mm kanon van het Britse Warrior ACV (Armoured Combat Vehicle) kunnen de pantsering van elk vergelijkbaar Russisch voertyuig doorboren, en zelfs de zijpantsers van verschillende tanks. De antitankraketten van de BMP en de Bradley stellen deze voertuigen, althans in theorie, in staat vijandelijke tanks te bestoken voordat deze kunnen vuren op het voertuig dat de raket lanceert.
Voertuigen als de M2 en de Warrior zijn echter duurder dan de voertuigen die ze ondersteunen of aanvullen (de M113 APC en de FV432 APC). Daarom kunnen ze de oudere voertuigen niet één voor één vervangen. De voertuigen van de nieuwe generatie beschikken doorgaans over een systeem waarmee ze in een NBC-besmette omgeving kunnen opereren. Ook zijn ze uitgerust met een breed scala aan passieve nachtzichtapparatuur waarmee de bemanning in het donker zijn weg kan vinden en strijd kan leveren