De Mk I Lincoln Machine was de eerste stap naar de ontwikkeling van de tank.
Hoewel er al sinds de dagen van Leonardo da Vinci over werd geschreven, kwam het gepantserde 'landschip' pas tot bloei in wo1. Hierbij viel de ontwikkeling van de interne verbrandingsmotor en de uitvinding van de rupsbanden samen met de grote behoefte van legers die zich door de Vlaamse modder voortploegden. Weinigen konden voorzien dat deze eerste experimentele voertuigen zouden uitgroeien tot de krachtige gepantserde strijdkrachten van wo2 en later.
Tegen het einde van 1914 beseften enkele militairen en anderen dat de situatie aan het Westfront alleen kon worden veranderd door het gebruik van mobiele gepantserde machines. Een van hen was kolonel E.D. Swinton, die overheidsfunctionarissen overtuigde van dit concept. Er werd een War Office Committee in het leven geroepen, dat voorstellen moest beoordelen, maar de eerste inspanningen leidden tot niets. De Royal Navy deed verslag van de ervaringen die waren opgedaan met de eigen Royal Naval Air Service pantserwagens in de gevechten van 1914. Er volgden enkele voorstellen waaronder een voor het gebruik van een 'Big Wheel' voertuig met zodanig grote wielen dat ze loopgraven konden oversteken. Op dat moment werd de interesse van Winston Churchill meer dan gewekt. Hij installeerde de Landship Committee, die manieren onderzocht om de Franse slagvelden over te steken.
De commissie liet een 'Big Wheel'-constructie bouwen en keek tevens naar de Pedrail, een voertuig dat gebruik maakte van een brede centrale rupsband. Ook deze kreeg goedkeuring om te worden uigetest en zo werden meer rupsvoertuigen besteld. De Bullock tractor leek het meest veelbelovend en twee van deze voertuigen werden uit de VS gehaald. De Bullock zelf was niet geschikt, maar zijn rupsbanden boden een manier om door modder en over prikkeldraad heen te walsen. Daarop werd Sir William Tritton van Foster's of Lincoln gevraagd om het ontwerp van een tractor aan te passen. Tritton gebruikte de rupsbanden en de ophanging en bouwde de 'No.1 Lincoln machine'. Dit was een veelbelovend ontwerp, maar de rupsbanen waren te smal en gaven continu problemen. Nieuwe rupsbanden en enkele andere aanpassingen leidden in december 1915 tot een voertuig dat later bekend werd onder de naam 'Little Willie'.
De Mark I tank was de eerste echte Britse tank die op het strijdtoneel verscheen.
'Litle Willie was de eerste Britse tank, zij het dat die aanduiding in die tijd nog niet gebruikt werd. Hoewel hij aan de eisen van de commissie voldeed, was 'Little Willie' nog te instabiel en had vrijwel geen mogelijkheden om obstakels te beslechten. Daarom vatte luitenant W.G. Wilson, die op instigatie van de Landship Committee met Tritton samenwerkte, het plan op om de rupsbanden te vergroten tot de 'all-round' ruitvorm die de Britse tanks van de Eerste Wereloorlog karakteriseerde. De doosvorm van 'Little Willie' werd aangepast aan de omtrek van de banden en de machine werd 'Mother' genoemd.
'Mother' wekte opnieuw de interesse van de War Office en na demonstraties in Hatfield Park in januari 1916 werd het ontwerp goedgekeurd. De Landship Committee werd omgevormd tot de Tank Supply Committee omdat de machine, in een poging de bedoelde rol te verbloemen, de codenaam 'water carrier'(watertanker) toebedeeld kreeg. Later werd daar 'tank' van gemaakt. Deze laatste term sloeg het meest aan.
'Mother' werd gebruikt als prototype voor de voertuigen die later leidden tot de Mark I tank. 100 van deze exemplaren werden in februari 1916 besteld en hiermee kon het tijdperk van de tank definitief worden ingeluid.