| Hotchkiss mle 1909 | |
|---|---|
|
Type |
licht machinegeweer |
|
Land van herkomst |
Frankrijk |
| Bouwfirma | Hotchkiss et Cie |
| Ontwerp | Lawrence Benet en Henri Mercie |
| Productie (ontwerp / productie / in dienst) | 1901 / 1909 / 1909 |
| Gebruiker(s) | |
| Specificatie | |
|
| |
| Afmetingen (lengte / lengte loop) | 1190 mm / 600 mm |
| Gewicht | 11,7 kg |
| Kaliber | 8 mm |
| Mondingssnelheid | 740 m/sec. |
| Vuursnelheid | 500 kogels per minuut |
| Aanvoer | metalen strook met 30 patronen |
| Munitie | 8 mm Lebel (Frankrijk) / .303 British (Groot-Brittannië) / .30-06 Springfield (USA) |
| Gebouwd | |
| Gebruik (Landen) | Frankrijk, Groot-Brittannië, USA |
In de jaren voor 1914 hing het Franse leger gedachte aan dat de aanval (of het offensief) de beste verdediging was. De infanterie en cavalerie waren erop getraind om altijd aan te vallen en elke tegenstand door de kracht van hun aanval en hun vastberadenheid te overwinnen. In dit optimistische senario speelde het machinegeweer nauwelijks een rol, maar in de eerste jaren van de 20e eeuw bedacht men dat een licht machinegeweer handig zou zijn voor cavalerie-eenheden en misschien ook draagbaar genoeg voor aanvallende infanteristen. Het resultaat was de Fusil-mitrailleur Hotchkiss mle 1909, die hetzelfde gasdrukmechanisme gebruikte als de grotere Hotchkiss machinegeweren, hoewel de munitie-invoer om een of andere reden verder gecompliceerd werd door het omkeren van het munitie-aanvoerstrook mechanisme. Toen het wapen geïntroduceerd werd, waren de cavalerie-eenheden er helemaal niet blij mee, en het bleek te zwaar voor de infanterie, dus werden de voorraden die er gebouwd waren, toegewezen aan forten of opgeslagen. De export van de mle 1909 was evenwel bemoedigend aangezien het Amerikaanse leger het wapen in gebruik nam, waar het bekend stond als de Benét-Mercié Machine Rifle Model 1909, het werd voornamelijk door cavalerie-eenheden gebruikt.
Gered door de oorlog[]
Toen WO I uitbrak, werd de mle 1909 uit de mottenballen gehaald en zelfs door het Britse leger in gebruik genomen als de .303 Hotchkiss Mk 1, in een poging het aantal machinegeweren op te voeren. De mle 1909 werd in Groot-Brittannië geproduceerd voor de Britse .303 patroon, en in Britse dienst werden er veel uitgerust met een kolf en een tweepoot in plaats van de oorspronkelijke kleine driepoot midden onder het geweer. Toch zou de mle 1909 in de loopgraven niet veel worden gebruikt, de munitie-aanvoer gaf alsmaar problemen en geleidelijk kreeg de Hotchkiss andere taken. De mle 1909 in zijn vele vormen werd een vliegtuigwapen en was het belangrijkste wapen op veel vroege tanks, zoals de uitsluitend met machinegeweren bewapende Britse 'Female' Mark I tank, en de Franse Renault FT-17 lichte tank. Op tanks beperkten de munitie-aanvoerstroken soms de maximale draaiing in de krappe tankcabines, daarom werden veel wapens, vooral die van de Britten, omgebouwd naar de gelinkte stroken van drie patronen die bedoeld waren voor de grotere Hotchkiss mle 1914. In 1939 waren sommige van deze wapens nog steeds in gebruik bij het Britse leger, en later werden er meer uit de opslag gehaald en gebruikt voor het verdedigen van vliegvelden en om koopvaardijschepen te bewapenen. De mle 1909 was een van de eerste lichte machinegeweren, maar had destijds weinig succes, al werd het in behoorlijke aantallen gebruikt. Zijn grootste nadeel was niet zozeer een technische moeilijkheid, maar een tactisch probleem: de tactiek van de toenmalige loopgravenoorlog en het gebrek aan waardering voor het potentieel van het wapen beperkten zijn inzet. Het is als tankwapen de geschiedenis ingegaan. Als wapen in vliegtuigen was het minder succesvol, het invoerstrook-mechanisme was in een open cockpit een groot nadeel.