Vliegende afschrikkingsmacht
In de jaren vijftig beschouwde het Westen onder aanvoering van de VS de Sovjet-Unie als een groot en dreigend kwaad. Om dat kwaad buiten de deur te houden, hielden de USAF en de RAF constant een enorme vloot kernbommenwerpers paraat.
De Convair B-36 Peacemaker was de eerste bommenwerper die speciaal voor de SAC, (Strategic Air Command) gebouwd werd.
Het concept van afschrikking van agressie door te dreigen met een onmiddellijke en allesvernietigende vergeldingsaanval werd werkelijkheid toen de beide wereldmachten van na de Tweede Wereldoorlog de beschikking kregen over kernwapens. Gedurende meer dan 40 jaar vormde SAC de ruggegraat van de nucleaire afschrikkingsmacht van de Westerse wereld. SAC (Strategic Air Command), het strategische luchtcommando van de USAF, hield dag en nacht een vloot zware langeafstandsbommenwerpers paraat. SAC werd op 21 maart 1946 opgericht door generaal George C.Kenney en groeide uit tot 's werelds sterkste krijgsmachtonderdeel. Het eerste materieel bestond uit Boeing B-29's Superfortress uit de Tweede Wereldoorlog,maar medio 1948 arriveerde de Convair B-36 Peacemaker, de eerste bommenwerper die specifiek voor SAC was gebouwd.
Het was echter de Boeing B-47 Stratojet straalbommenwerper die gedurende de spannende beginjaren van de Koude Oorlog de belangrijkste rol speelde.Halverwege de jaren vijftig beschikte SAC over een vloot van meer dan 2000 Stratojets.De B-47 was met zijn pijlvleugels en zes straalmotoren een radicaal en vooruitstrevend ontwerp,en was ondanks bepaalde tekortkomingen een intimiderend wapen in Westerse handen.
Jagers en tankers[]
In de jaren veertig en vijftig beschikte SAC ook over squadrons escortejagers. Het eerste materieel was de F-82 Twin Mustang, maar die werd enkele jaren na de oorlog vervangen door de F-84F Thunderstreak straaljager. De jagers werden echter nooit erg gewaardeerd door de nieuwe, flamboyante commandant van SAC, generaal Curtis LeMay. Toen SAC begon met het meevoeren van verkenningsjagers onder de buik van speciaal aangepaste B-36's, deed LeMay ze af met de antwoorden: 'Jagers zijn leuk, maar bommenwerpers zijn belangrijk'. Al snel werd de vloot escortejagers afgestoten. Om de slagkracht van SAC tot over de hele wereld uit te breiden, bouwde het commando een grote vloot vliegende tankers op. Aanvankelijk waren dat vooral KC-97's, die waren gebaseerd op de C-97 Stratofreighter, maar later werd dat primair de KC-135 Stratotanker. Eind jaren vijftig en begin jaren zestig werd de B-47 opgevolgd door de B-52 Stratofortress. Deze luchtreus werd niet in dezelfde aantallen aangeschaft, maar geldt nog steeds als de ultieme strategische bommenwerper. De B-52 werd Amerika's 'big stick' die de Russen op afstand zou houden. Dag en nacht waren continu ten minste twaalf toestellen met waterstofbommen aan boord in de lucht.
Chrome Dome[]
Deze missie, die Chrome Dome missies werden genoemd, duurden voort tot 1966. Toen werden ze gestaakt na twee ongelukken waarbij een aantal waterstofbommen tijdelijk zoek raakte. Vanaf 1971 begon het belang van de strategische bommenwerper te tanen met de opkomst van de ICBM.
Een afgeslankt SAC bleef nadien echter nog 21 jaar bestaan. In de jaren tachtig arriveerden de B-1B, de FB-111A en diverse verbeterde B-52's. Op 1 juni 1992 werd SAC formeel opgeheven nadat het Oostblok uit zichzelf in elkaar was gestort.
V-Force[]
Eind 1955 nam de RAF de Vickers Valiant bommenwerper in gebruik, maar de techniek van het bombarderen was nog steeds gestoeld op de ervaring die in de Tweede Wereldoorlog was opgedaan. Met de komst van de Valiant werden echter geheel nieuwe methodes voor het atoomtijdperk ontwikkeld. Als een conflict eenmaal onvermijdelijk leek, zou de V-force van strategische bommenwerpers van de RAF in groepjes van vier worden verspreid over 36 vliegbases over het hele land. De V-force (zo genoemd omdat de namen van de drie vliegtuigtypes met een V begonnen) was nooit constant in de lucht,zoals de parate eenheden van SAC. De eerste kernbom van de V-force was de Blue Danube, die in 1953 operationeel werd. Tien jaar later werd hij opgevolgd door de vervaarlijke Yellow Sun Mk 2 waterstofbom. Het laatste kernwapen van de V-Force was de WE177A vrijvallende bom, die door Vulcans werd meegevoerd en in 1998 werd afgeschaft. In 1962 werd de slagkracht van de V-Force verhoogd met de installatie van het QRA-plan (Quick Reaction Alert) van Bomber Command. Dat voorzag in het continu paraat houden van ten minste één vliegtuig van elk squadron aan het begin van de startbaan. QRA bleef gedurende tien jaar operationeel, maar slechts één keer - ten tijde van de Cuba-crisis van oktober 1962 - zag het ernaar uit dat de bommenwerpers daadwerkelijk zouden vertrekken. In 1964 schakelde de V-Force over op laagvliegoperaties, die een betere overlevingskans boden met de komst van geavanceerde luchtdoelraketten. Op 30 april 1968 fuseerden Bomber en Fighter Command tot Strike Command. De naamsverandering viel samen met het einde van de V-Force. Op 30 juni 1969 werd de rol van strategische afschrikking van de RAF overgedragen aan de onderzeeboten van de Royal Navy.