Een UR-100 te zien tijdens een militaire parade in Moskou.
De raket die in Rusland de UR-100 serie wordt genoemd en door de NAVO werd aangeduid als SS-11 'Sego' , werd in juli 1967 in gebruik genomen als een relatief eenvoudige en goedkope ICBM die in voldoende aantallen kon worden geproduceerd om gelijkwaardigheid met de VS te garanderen. Van 1966 tot 1972 werden in totaal 990 raketten opgesteld, waarmee het de talrijkste van alle ICBM's was. De tweetraps vloeibare-brandstofraket werd in drie hoofdversies ontwikkeld: de basisversie: SS-11 Mod 1 (UR-100 en opgewaardeerde UR-100M) met een enkele 1,1-MT RV, de Mod 2 (UR-100K) met een verlengde eerste trap voor meer brandstof en een groter bereik en/of lading met meer geavanceerde penetratiemiddelen, en de Mod 3 (UR-100U), die werd opgesteld in september 1974 en drie 350-kT MRV's had.
De verbeterde UR-100M had meer geavanceerde lanceerapparatuur, een lichtere kernkop met betere vliegkarakteristiek, een nieuw besturings- en geleidingssysteem dat een betere herprogramering van de raket mogelijk maakte, en een autonoom energiesysteem. Hij was op het eerste gezicht identiek aan de UR-100 en had daarom dezelfde Westerse aanduiding.
Opstelling van de 'Sego'[]
Het aantal opgestelde 'Sego's' daalde enigszins toen de eerste van de MR UR-100 (SS-17 'Spanker') en UR-100N (SS-19 'Stiletto') vervangingssystemen in 1975 uitkwamen. De Mod 1 werd in 1974 afgeschaft omdat in 1973-'77 in totaal 420 Mod 2/3 versies operationeel waren. De laatste resterende Mod 2/3 wapens werden in 1994 afgeschaft in het kader van het START 1 verdrag.
De SS-11 werd af en toe in Moskou bij militaire parades tentoongesteld, maar alleen in een buisvormige container op een trekkercombinatie. De enige onderdelen van de raket die voor het grote publiek zichtbaar waren, waren derhalve de vier cardanisch gemonteerde straalpîjpen van de eerste trap en de punt van de neuskegel. De raket werd in de fabriek volledig geassembleerd en in deze container verpakt. Daarna werd de container in de lanceersilo neergelaten en vastgezet met vier steunen aan de bovenkant van de container. De raket kon worden gevuld via afsluiters op de container en het systeem was doorlopend lanceergereed. De silo was eenvoudig en goedkoop, en was afgesloten met een plat pneumatisch bediend luik.
Door de relatief lichte kop en een relatief geringe nauwkeurigheid was de SS-11 alleen bruikbaar tegen onbeschermde doelen.
Links[]
| Specificatie | UR-100 (SS-11 'Sego') |
|---|---|
| Type: | Lange-afstand ballistische raket. |
| Ontwerp: | OKB-52 of V.N .Chelomey. |
| Bouwfirma: | Khrunichev Machine Building Plant, Omsk. |
| Afmetingen: |
Mod 1: 16,7 m ; Mod 2: 18,9 m ; Mod 3: 19,1 m ; Diameter: 2 m. |
| Gewicht: | Mod 1: 42.300 kg ; Mod 2/3: 50.100 kg. |
| Lading: | Mod 1: Enkele 1,1-MT thermonucleaire RV ; Mod 3: drie 350-kT thermonucleaire MRV's. |
| Bereik: | Mod 1: 11.000 km ; Mod2/3: 12.000 km. |
| Lancering: | Hotlaunch uit geharde silo. |
| Geleiding: | Autonome traagheidsnavigatie. |